Nieuwe matrassen voor Benter

Nieuw matrassen voor Benter

Na de inrichting van Jessy haar huisje is er even een adempauze, d.w.z we lassen dat zelf in. We dachten lekker het zwembad in te gaan maar die knuppel van een poolboy is zo stom er chemicalien in te doen zodat je er niet in mag. Maar dan belt Benson onze vaste motordriver of we naar hem thuis komen. Hij komt ons ophalen met een collega driver en zo gaan we op weg naar de sloppenwijk Nyalende een grote sloppenwijk waar ook Benter woont maar daarover later meer. Benson woont samen met zijn vrouw en vier kinderen in een een stenen huisje. De jongste van de vier een jongentje heeft de zgn. sikkelcel ziekte een aandoening aan de rode bloedlichaampjes. Mede dankzij een Thorlid die elke maand een vast bedrag overmaakt kan Rende redelijk normaal funktioneren. Bij aankomst is mamma Truphena bezig in haar keukentje om rijst te koken. Zij heeft daarvoor een ruimte van hooguit anderhalf bij anderhalf waar twee vuurstoven in staan die het nog warmer maken dan het al is. Momenteel is het elke dag zo'n 35 graden. Maar Truphena kookt rijst met greengrams een kleine groene erwtensoort en even later zitten we aan een maaltijd die we niet hadden verwacht.
Daarna is het tijd om onze jaarlijks terugkerende traditie te herhalen. We kopen nl elk jaar lollypops en delen die uit aan de kleintjes met die mooie donkere oogjes, blote voetjes en kapotte kleertjes. Het is vandaag zondag dus dat laatste valt wel mee. De lolly's kopen we dit jaar van de centjes van Doortje een van de kinderen van een van onze Thorvrienden. Zo genieten er op deze zondagmiddag weer honderd kinderen van iets wat ze zelden of nooi krijgen. Ja ik weet dat het niet goed is voor de tandjes maar ja. Benter ik noemde haar al heeft een heel klein shopje waar ze o.a de lolly's verkoopt. Zij woont als alleenstaande vrouw in een huisje met nog zeven anderen. Haar dochter met twee kleintjes woont bij haar in. Ze delen drie bedden een driezits bank een grote stoel en verder wat stukken hout wat ooit de vorm van een stoel was. Dat is het volledige meubilair van de famili. Je
zult het geloven of niet maar vrienden van ons uit St. Heike hebben enkele jaren geleden met ons kennis gemaakt met Benter en haar gehandicapte dochter Beryl en hebben zich de situatie aangetrokken. Maandelijks ondersteunen ze het gezin met een gering bedrag maar wel een heel heel zinvolle ondersteuning. Aangezien de matrassen op de bedden tot op de draad versleten zijn is in overleg met hun besloten dat we op zoek gaan naar nieuw matrassen en dekens. Een nieuwe kwalitatief best goede matras heb je voor vijf en veertig euro. Om er zeker van te zijn dat we de juiste matrassen kopen niet te groot en niet te klein gaan we eerst meten. Maar tjonge jonge wat een klus. Alles staat hartstikke vol je kunt nergens doorheen en het is dik dertig graden. Kun je je er iets bij voorstellen. Als ik daar zo bezig ben krijg ik visioenen zo warmTusker Tusker.... Nee echt er staat niets binnen wat goed genoeg is voor de kringloper die hier overigens niet hebben hoor maar je snapt wat ik bedoel. En wij maar zeuren over oplaadpalen. De gehandicapte dochter gaat in Kisumu naar een school voor speciaal onderwijs waar ze een dagbesteding geniet die vele malen beter is dan rond te kruipen door het plastic wat er in de sloppenwijk nog volop te vinden is. De Willebrorders hebben ook deze kosten op zich genomen. Rechtstreekse hulp, beste lezers het helpt echt.

Later in de middag als we weer op de compound zijn krijgen we nog bezoek van Doris met haar vriendin. Zij werkt in een bookshop hier in Kisumu waar wij als we schoolboeken nodig hebben onze inkopen doen. De eigenaar een Indieer geeft ons al jaren minimaal vijtien procent discount en dat geeft ons weer extra ruimte in onze bestedingen. Doris is de vaste medewerkster die ons altijd helpt. Vandaag kwam ze op bezoek en dat is leuk ze drinken dan een glaasje fris en eten een paar koekjes en zijn dan dol gelukkig. Onze giftshop waar ik het laatst over had is ver leeg maar op de afdeling extra large hingen nog enkele BH's voor haar. Verder nog een paar panty's XL en ook hun zondag kan niet meer kapot.

Ach en zo komen we de dagen wel door met kleine en grotere zaken. Ineke is inmiddels met Jessy naar de tandarts geweest. Een consult kost ongeveer tien euro. Maar omdat de tandarts niets kon vinden moest er een foto gemaakt worden maar het apparaat werkte niet dus moest ze naar een andere tandarts dat zou ook tien euro kosten. Nou zitten die tandartsen niet zover van ons vandaan dus dat is in ons voordeel. Maar deze tandarts vroeg twintig euro die denkt hee blank dus..... ja echt niet want van Loontje is niet gek he. Maar goed de andere dag me die foto terug naar de eerste tandarts, gratis hoor. Nou zeg niets te zien op die foto. Dan nog maar eens een foto maar nu een panorama opname. Vijftien euro. Ook daar niets op te zien. Het wachten is nu op een telefoontje van de tandarts. Ik denk wordt vervolgt.

We hadden tussendoor ook nog even problemen met ons internet maar dat is opgelost door Dorothy en dat kostte ons niets. Haar medewerkster Redemptor ook een oude bekende van ons nam de laatste BH's XXL en een paar slippers en kinderlaarsjes mee, geweldig allemaal

Ik noemde het al even, grotere zaken. Ons voornemen voor vertrek was de kinderdagopvang in Ugunja een boost te geven. Er is duidelijk behoefte aan een tweede klaslokaaltje en dat komt er dankzij enkele grotere sponsoren. Een brasserie op de Heide in bergen op Zoom, wie kent hem niet zou ik zeggen deed een flinke duit in het zakje. Een andere Willibrorder uit eigen familie kring geeft ook liever aan een rechtstreeks doel dan aan de grote organisaties en zo kan er zonder problemen een begin gemaakt worden met de bouw. We zijn op pad gegaan met de eigenaresse van de opvang om te kijken naar kinder / babybedjes. Want het is de bedoeling dat er op korte termijn ook kleintjes naar de opvang komen en die moeten optijd kunnen slapen. We maken kennis met een familielid van Eunice die ons in contact brengt met een school waar ook hele kleintjes verblijven. We komen op een plek waar we niet eerder geweest zijn en ik moet zeggen het was het reizen meer dan waard. Want al bij al verplaatsen we ons nogal eens, dan weer in de bus, dan weer achter op de motor etc. Het kost een hoop tijd en energie. Dat heeft die dame denk ik ook gedacht want ze nodigde ons uit mee naar huis te komen om te lunchen. Deze keer geen ugali en een taaie kip maar lekkere spagetti en fruit. Ja zo werkt dat in Kenia. Na afloop weer naar huis om wat te drinken met de dames en dan nog even naar de bookshop om wat schoolboeken en fruit.
We kijken uit naar de komende maandag want dan gaan we zien hoever ze met de bouw van het klasje zijn, immers ze zijn al gestart.

Maar voor het zover is hebben we nog andere dingen te doen. De matrassen waar ik het eerder over had waren inmiddels bij ons afgeleverd en moesten nu nog naar het kleine huisje worden gebracht. Ook het schoolgeld voor de gehandicapte dochter moest nog betaald worden. Dus hadden we dat allemaal maar in een actie gepland. Moeder komt vanaf haar huis met de piekie pikke naar de school en ik vanaf ons huis naar de school. Nadat de schulden waren voldaan naar Ineke die op ons zat te wachten. De matrassen bovenop de tuktuk en wij er met zijn drieen erin op weg naar de sloppenwijk Nyalende, zeg maar “wat een ellende”. Het is niet te omschrijven hoe blij ze daar waren toen ze nieuwe matrassen en een nieuw dekens zagen. Bedankt Marie Louise en Carlo.
Voor deze keer is het weer genoeg geweest Veel lees plezier.

Mijn kleine toevoeging nog. Ik laat Piet maar zo veel mogelijk doen en blijf best vaak thuis. Niet dat ik dan zit te niksen hoor, ik haak me een ongeluk aan ballen in wel tien verschillende kleuren. Dit moet een decoratie worden voor de daycare maar op deze manier spaar ik mijn rug die ik hier het liefst in de uitverkoop wil gooien maar ja waar haal ik zo gauw een andere. Ach ik wil niet klagen hoor met al die ellende die de revue hier passeert. Dat wilde ik even kwijt, doei...