Back Home
Door: Piet & Ineke
Blijf op de hoogte en volg Piet & Ineke
22 Januari 2019 | Kenia, Kisumu
Back Home
Herstellende van een griep(je) stapten we op dinsdag de 15e januari in Amsterdam op richting Nairobi / Kisumu. Anders dan andere jaren rechtstreeks naar Kisumu ( Ksm). Althans rechtstreeks wil zeggen dat er geen nieuw label meer nodig bij aankomst in Nairobi maar je moet wel je koffers zelf sjouwen. Extra veel controle want er was een aanslag die dag, Op een van onze koffers stond een groot wit kruis wat zo veel wil zeggen als extra controle. We zouden € 100,= moeten betalen waarom ??? na veel lullen en de belofte dat we de goede man een Tusker zouden geven als we hem zouden ontmoeten mochten we gratis verder.
Aangekomen in Kisumu hadden we Sammy verwacht met een auto, immers dat had ik met hem afgesproken omdat dat voor Ineke haar rug beter zou zijn. Maar ja een verrassing was het al niet meer want Sammy was er niet en toen hij er eenmaal was was het met de Tuk Tuk en niet met de auto.
Jacintha, ( Jessy) had van school geen toestemming om haar “ouders” op te halen dus die was er niet bij.
Ik denk nog gauw even onze eerste shillingen te pinnen maar dat ging ook al niet vlot, want mijn pas werd ingeslikt en de ATM machine ratelde zoals gewoonlijk maar de shillingen bleven achterwege. Ze werden wel afgeschreven, bijna € 400,= maar werden de andere dag ook weer terug gestort. Dus op weg naar Panda's, ons thuis adres, even langs de bank in de stad.
Op Panda's was men nog bezig ons huis schoon te maken. Immers ze weten pas een maand of vier vijf dat we komen, stelletje sukkels.
Onze vaste bekenden op Panda's zijn er bijna allemaal vertrokken. Mary onze huishoudster is verplaatst naar de stad maar ze komt nog wel elke dag even langs. George onze gardener en pool boy werkt eveneens in de stad maar moet ook het zwembad nog bij houden.. De tuinman Musa is er nog wel en Claris de nieuwe huishoudster zo zou later blijken doet het heel; goed.
Daarna nog even naar de Nakumatt ( supermarket) om boodschappen want we hebben niks in huis.
Je ziet het verloopt niet vlekkeloos, zeg maar het gaat echt op zijn Keniaans.
Na twee jaar weg geweest te zijn vielen er een aantal zaken in het oog. We hadden er al over gelezen maar nu ervaren we het zelf geen plastic meer op straat. Geen plastic zakken meer in de supermarkt. En waag het niet ze te gebruiken of er mee op straat te komen want je bent de klos als de police je betrapt. Een hoge boete of een nachtje cel is heel gewoon.
De weg vanaf ons huis naar de stad is klaar en echt heel mooi met een brede middenberm, maar ze hebben “vergeten” naar ons toe een afslag te maken. Dus omrijden, ongeveer een kilometer, is de enige optie. Overigens de Piekie Piekie, (motortaxi) trekt zich nergens niks van aan, die rijden aan alle kanten van de weg. Echt geweldig. Ook een ambulance of politie gaat gewoon tegen het verkeer in.
Inmiddels is Jessy die dag ook klaar van school en die kwam echt huilend, dansende en springend binnen vallen, ongelooflijk blij en wij niet minder natuurlijk.
Dan nog gauw even naar de Tuskys ( supermarket ) samen met Jessy om een maaltijd. Op weg daar naar toe ontmoetten we al de eerste bekende wat echt heel leuk is om mee te maken. Millicent en de dames van de ATM (pinautomaat) waren de eerste bekenden.
In de avond valt de eerste regenbui en wat voor een maar ze zijn er heel blij mee. Een voordeel de temperatuur blijft heel aangenaam. We hebben zowat elke nacht al regen gehad, wat eigenlijk niet bij de tijd van het jaar past.
Een van deze eerste dagen moeten we ook weer op pad om onze telefoon te activeren. Dat zijn toch zaken waar we Safaricom bij nodig hebben. Nu heb ik van onze paspoorten een kopie gemaakt want dat is toch een stuk veiliger weet je. Maar die Safaricommuts nam daar geen genoegen mee. Dus terug naar huis en met het origineel terug naar de stad. De medewerker die ons nu hielp had helemaal geen belangstelling voor een paspoort. Stelletje ….......
Het leven in Kenia is er niet goedkoper op geworden, integendeel. De brandstofprijzen zijn gestegen met als gevolg ook de prijzen van het openbaar vervoer. Voor ons is dat de Matatu een busje voor ongeveer 15 personen. Betaalden we vorig jaar nog Ksh. 0,20 p.p nu vragen ze rustig 40 of nog meer. Maar 30 is zo beetje de gangbare prijs dus geven we gewoon dertig shilling en dan wachten we maar af hoe de conducteur reageert. Ook Benson onze vaste motordriver is inmiddels gearriveerd. Hij wist te vertellen dat zijn zoontje Rende was opgenomen. Rende heeft cicelcelziekte en heeft steeds medicijnen nodig. Die waren sinds enkele dagen op en hij had geen nieuwe. Ook in het ziekenhuis waar hij was opgenomen waren die medicijnen niet op voorraad. Gelukkig had hij de verpakking bewaard en konden we met die gegevens in de hand naar de voor ons bekende apotheek. We kopen daar ook elk jaar medicijnen voor een ziekenhuisje in de slums. Op naam van dat ziekenhuisje konden we de medicijnen kopen zonder recept. Ook de medicijnen voor Ineke zelf die ze vergeten was staan nu geregistreerd op naam van dat ziekenhuisje. Zo zie je maar een netwek is nooit weg. Dank zij een vaste sponsor is Rende inmiddels weer thuis. Bedankt !!
Tijdens het ziekenhuisbezoek aan Rende kwam de vrouw van het mortuarium ons even heel uitbundig groeten en vroeg ons wanneer we haar weer kwamen bezoeken. Als 22 jaar prepareert zij lichamen van overleden landgenoten met formaldehyde ze blijven dan echt heel lang goed ook bij hogere temperaturen. Elke vrijdag is het bij de mortuaria, zoals wij dat noemen uitverkoop of opruiming. Op vrijdag komt de familie hun overleden familielid ophalen om naar zijn of haar laatste rustplaats te brengen
De diverse bezoeken die we inmiddels achter de rug hebben hebben ook een gat in onze giftshop geslagen. Verschillende petjes, schoentjes en BH's zijn inmiddels van eigenaar veranderd.
Inmiddels was het ook tijd geworden om Jessy haar huisje te gaan bekijken. Zij gaat in Kisumu naar school en omdat zij in Rangala woont wat te ver weg is om elke dag te bereizen hebben we een huisje voor haar weten te regelen. Het is een ruimte van ongeveer 4 x 4 meter met daarin een bed en een tafeltje met een gasstel erop om te koken. Verder wat losse elementen zoals twee watercontainers. Eten deed ze tot nu toe zittend op de grond. De matras in haar bed was te klein voor haar bed. Dus ook hier werk aan de winkel. Meteen na het bezoek naar de markt om een bankstel, tweezittertje en twee tafeltjes te laten maken. Over een week is alles klaar, immers er is geen voorraad en kan haar huisje verder worden ingericht.
Inmiddels breekt het weekend aan en heeft Mildred, de moeder, aan Jessy aangekondigd dat ze wil komen. Omdat we op zaterdag liever uit eten gaan dan zelf te koken bezoeken we ons favoriete kip( BBQ ) restaurant. De man achter het houtskool herkende ons meteen en wist ook nog eens te vertellen dat wij geen koriander willen. Wat denk je daarvan.
Over houtskool gesproken de vrouw van onze motordriver Truphena hebben we een aantal jaren op weg geholpen met een houtkoolproject. Wij hadden haar toen enkele zakken houtskool gegeven en zij startte een levendige handel in de verkoop ervan. Maar nu enkele jaren later heeft de regering besloten dat het gedaan moet zijn met .
bomen te kappen. Er staan fikse straffen op als je betrapt wordt. Maar het gevolg is wel dat de handel in houtskool op dit kleinschalige niveau volledig in stort.
Al bij al kunnen we vaststellen dat er bijna een week opzit die ons niet in de kleren is gaan zitten. Het is even wennen aan het andere klimaat maar onze lichamelijk beperkingen spelen een rol in ons doen en laten. We hebben wat meer tijd nodig om de dingen te doen en hebben ook wat meer rust nodig.
Piet schreef het verhaal maar ik kom ook nog even om de hoek kijken. Ik heb namelijk twee Tamy's, een poesje thuis en een hond hier. Wat was dat beestje blij toen ze me zag, ze sprong zowat in mijn nek maar ik was minder blij, ze is waarschijnlijk weer zwanger, vreemd gegaan met de buurman. Daar baal ik wel wat van want waar moet je weer met die kleine dotjes naar toe. Ik ben al gaan lobbyen en ben er al drie kwijt als ze tenminste echt zwanger is. Als dat niet het geval is kan ik alleen maar zeggen dat er heel goed voor haar is gezorgd. Wordt vervolgd...
Nog even wat, als we in de stad lopen horen we links zowel rechts dames Piet, Piet roepen. Ik loop er maar een beetje voor jan met de korte achternaam bij maar er wordt al snel gevraagd, hoe heet je ook al weer. Zo zie je maar...wordt ook vervolgd.
Herstellende van een griep(je) stapten we op dinsdag de 15e januari in Amsterdam op richting Nairobi / Kisumu. Anders dan andere jaren rechtstreeks naar Kisumu ( Ksm). Althans rechtstreeks wil zeggen dat er geen nieuw label meer nodig bij aankomst in Nairobi maar je moet wel je koffers zelf sjouwen. Extra veel controle want er was een aanslag die dag, Op een van onze koffers stond een groot wit kruis wat zo veel wil zeggen als extra controle. We zouden € 100,= moeten betalen waarom ??? na veel lullen en de belofte dat we de goede man een Tusker zouden geven als we hem zouden ontmoeten mochten we gratis verder.
Aangekomen in Kisumu hadden we Sammy verwacht met een auto, immers dat had ik met hem afgesproken omdat dat voor Ineke haar rug beter zou zijn. Maar ja een verrassing was het al niet meer want Sammy was er niet en toen hij er eenmaal was was het met de Tuk Tuk en niet met de auto.
Jacintha, ( Jessy) had van school geen toestemming om haar “ouders” op te halen dus die was er niet bij.
Ik denk nog gauw even onze eerste shillingen te pinnen maar dat ging ook al niet vlot, want mijn pas werd ingeslikt en de ATM machine ratelde zoals gewoonlijk maar de shillingen bleven achterwege. Ze werden wel afgeschreven, bijna € 400,= maar werden de andere dag ook weer terug gestort. Dus op weg naar Panda's, ons thuis adres, even langs de bank in de stad.
Op Panda's was men nog bezig ons huis schoon te maken. Immers ze weten pas een maand of vier vijf dat we komen, stelletje sukkels.
Onze vaste bekenden op Panda's zijn er bijna allemaal vertrokken. Mary onze huishoudster is verplaatst naar de stad maar ze komt nog wel elke dag even langs. George onze gardener en pool boy werkt eveneens in de stad maar moet ook het zwembad nog bij houden.. De tuinman Musa is er nog wel en Claris de nieuwe huishoudster zo zou later blijken doet het heel; goed.
Daarna nog even naar de Nakumatt ( supermarket) om boodschappen want we hebben niks in huis.
Je ziet het verloopt niet vlekkeloos, zeg maar het gaat echt op zijn Keniaans.
Na twee jaar weg geweest te zijn vielen er een aantal zaken in het oog. We hadden er al over gelezen maar nu ervaren we het zelf geen plastic meer op straat. Geen plastic zakken meer in de supermarkt. En waag het niet ze te gebruiken of er mee op straat te komen want je bent de klos als de police je betrapt. Een hoge boete of een nachtje cel is heel gewoon.
De weg vanaf ons huis naar de stad is klaar en echt heel mooi met een brede middenberm, maar ze hebben “vergeten” naar ons toe een afslag te maken. Dus omrijden, ongeveer een kilometer, is de enige optie. Overigens de Piekie Piekie, (motortaxi) trekt zich nergens niks van aan, die rijden aan alle kanten van de weg. Echt geweldig. Ook een ambulance of politie gaat gewoon tegen het verkeer in.
Inmiddels is Jessy die dag ook klaar van school en die kwam echt huilend, dansende en springend binnen vallen, ongelooflijk blij en wij niet minder natuurlijk.
Dan nog gauw even naar de Tuskys ( supermarket ) samen met Jessy om een maaltijd. Op weg daar naar toe ontmoetten we al de eerste bekende wat echt heel leuk is om mee te maken. Millicent en de dames van de ATM (pinautomaat) waren de eerste bekenden.
In de avond valt de eerste regenbui en wat voor een maar ze zijn er heel blij mee. Een voordeel de temperatuur blijft heel aangenaam. We hebben zowat elke nacht al regen gehad, wat eigenlijk niet bij de tijd van het jaar past.
Een van deze eerste dagen moeten we ook weer op pad om onze telefoon te activeren. Dat zijn toch zaken waar we Safaricom bij nodig hebben. Nu heb ik van onze paspoorten een kopie gemaakt want dat is toch een stuk veiliger weet je. Maar die Safaricommuts nam daar geen genoegen mee. Dus terug naar huis en met het origineel terug naar de stad. De medewerker die ons nu hielp had helemaal geen belangstelling voor een paspoort. Stelletje ….......
Het leven in Kenia is er niet goedkoper op geworden, integendeel. De brandstofprijzen zijn gestegen met als gevolg ook de prijzen van het openbaar vervoer. Voor ons is dat de Matatu een busje voor ongeveer 15 personen. Betaalden we vorig jaar nog Ksh. 0,20 p.p nu vragen ze rustig 40 of nog meer. Maar 30 is zo beetje de gangbare prijs dus geven we gewoon dertig shilling en dan wachten we maar af hoe de conducteur reageert. Ook Benson onze vaste motordriver is inmiddels gearriveerd. Hij wist te vertellen dat zijn zoontje Rende was opgenomen. Rende heeft cicelcelziekte en heeft steeds medicijnen nodig. Die waren sinds enkele dagen op en hij had geen nieuwe. Ook in het ziekenhuis waar hij was opgenomen waren die medicijnen niet op voorraad. Gelukkig had hij de verpakking bewaard en konden we met die gegevens in de hand naar de voor ons bekende apotheek. We kopen daar ook elk jaar medicijnen voor een ziekenhuisje in de slums. Op naam van dat ziekenhuisje konden we de medicijnen kopen zonder recept. Ook de medicijnen voor Ineke zelf die ze vergeten was staan nu geregistreerd op naam van dat ziekenhuisje. Zo zie je maar een netwek is nooit weg. Dank zij een vaste sponsor is Rende inmiddels weer thuis. Bedankt !!
Tijdens het ziekenhuisbezoek aan Rende kwam de vrouw van het mortuarium ons even heel uitbundig groeten en vroeg ons wanneer we haar weer kwamen bezoeken. Als 22 jaar prepareert zij lichamen van overleden landgenoten met formaldehyde ze blijven dan echt heel lang goed ook bij hogere temperaturen. Elke vrijdag is het bij de mortuaria, zoals wij dat noemen uitverkoop of opruiming. Op vrijdag komt de familie hun overleden familielid ophalen om naar zijn of haar laatste rustplaats te brengen
De diverse bezoeken die we inmiddels achter de rug hebben hebben ook een gat in onze giftshop geslagen. Verschillende petjes, schoentjes en BH's zijn inmiddels van eigenaar veranderd.
Inmiddels was het ook tijd geworden om Jessy haar huisje te gaan bekijken. Zij gaat in Kisumu naar school en omdat zij in Rangala woont wat te ver weg is om elke dag te bereizen hebben we een huisje voor haar weten te regelen. Het is een ruimte van ongeveer 4 x 4 meter met daarin een bed en een tafeltje met een gasstel erop om te koken. Verder wat losse elementen zoals twee watercontainers. Eten deed ze tot nu toe zittend op de grond. De matras in haar bed was te klein voor haar bed. Dus ook hier werk aan de winkel. Meteen na het bezoek naar de markt om een bankstel, tweezittertje en twee tafeltjes te laten maken. Over een week is alles klaar, immers er is geen voorraad en kan haar huisje verder worden ingericht.
Inmiddels breekt het weekend aan en heeft Mildred, de moeder, aan Jessy aangekondigd dat ze wil komen. Omdat we op zaterdag liever uit eten gaan dan zelf te koken bezoeken we ons favoriete kip( BBQ ) restaurant. De man achter het houtskool herkende ons meteen en wist ook nog eens te vertellen dat wij geen koriander willen. Wat denk je daarvan.
Over houtskool gesproken de vrouw van onze motordriver Truphena hebben we een aantal jaren op weg geholpen met een houtkoolproject. Wij hadden haar toen enkele zakken houtskool gegeven en zij startte een levendige handel in de verkoop ervan. Maar nu enkele jaren later heeft de regering besloten dat het gedaan moet zijn met .
bomen te kappen. Er staan fikse straffen op als je betrapt wordt. Maar het gevolg is wel dat de handel in houtskool op dit kleinschalige niveau volledig in stort.
Al bij al kunnen we vaststellen dat er bijna een week opzit die ons niet in de kleren is gaan zitten. Het is even wennen aan het andere klimaat maar onze lichamelijk beperkingen spelen een rol in ons doen en laten. We hebben wat meer tijd nodig om de dingen te doen en hebben ook wat meer rust nodig.
Piet schreef het verhaal maar ik kom ook nog even om de hoek kijken. Ik heb namelijk twee Tamy's, een poesje thuis en een hond hier. Wat was dat beestje blij toen ze me zag, ze sprong zowat in mijn nek maar ik was minder blij, ze is waarschijnlijk weer zwanger, vreemd gegaan met de buurman. Daar baal ik wel wat van want waar moet je weer met die kleine dotjes naar toe. Ik ben al gaan lobbyen en ben er al drie kwijt als ze tenminste echt zwanger is. Als dat niet het geval is kan ik alleen maar zeggen dat er heel goed voor haar is gezorgd. Wordt vervolgd...
Nog even wat, als we in de stad lopen horen we links zowel rechts dames Piet, Piet roepen. Ik loop er maar een beetje voor jan met de korte achternaam bij maar er wordt al snel gevraagd, hoe heet je ook al weer. Zo zie je maar...wordt ook vervolgd.
-
22 Januari 2019 - 07:41
Henny Jacobs:
Hallo Inneke en Piet natuurlijk
Zo te horen hebben jullie al heel wat meegemaakt de eerste week nou hopelijk gaat het nu wat voorspoediger en kunnen jullie gaan genieten van alles wat jullie daar hebben opgebouwd .
gr Henny -
22 Januari 2019 - 08:12
Marita Castenmiller:
He Piet en Ineke,
Leuk jullie verhaal te lezen. Ik bewonder jullie inzet, zeker met jullie lichamelijke klachten/ beperkingen. Dus neem de tijd en geniet van jullie zaakjes daar.
Veel liefs,
Marc en Marita -
22 Januari 2019 - 08:18
Jolanda Mandos:
Jambo Piet en Ineke,
weer zo leuk om te lezen,maar balen dat alle bekenden weg zijn, Mary en George ook al.
Ons Lisanne en ik hebben 2 jaar geleden ook in pandas gezeten,maar kellebeek is er ook al weg,omdat er geen wifi is.
Erg jammer...want het is wel een mooie locatie.Vroeg me af wat jacinther studeert?zit ze in Kisumu op de universiteit, beter ook dan in Nairobi waar die "2 van ons" zitten.
Kunnen jullie als je weer gewend bent een keertje langs jane gaa, Purity komt misschien nog wel langs om te zwemmen? groetjes en dikke kus uit een nu wit Roosendaal...brr...was ik maar in Kisumu
Jolanda -
22 Januari 2019 - 10:50
Anneriet:
Piet en Ineke
Leuk jullie verhaal weer te lezen, geniet ervan en doe het rustig aan.
Groetjes Anneriet -
22 Januari 2019 - 11:41
Piet & Ineke :
Hoi wereldreizigers. Ja ik heb jullie weer gevonden, zelfs vanuit ut Gat kan ik jullie vinden, al minstens tienkeer. Ik wens jullie op de allereerste plaats erg veel gezondheid, jullie beiden. Daarnaast wens ik jullie alle goeds toe voor , zoals jullie zelf schrijven, jullie opruimreis.
Als ik het goed begrijp gaan jullie na al die jaren jullie relatie(s) in Kenia op een nette en correcte manier afsluiten. Ik had zeker van onze Pietie niet anders verwacht, ook van ons Ineke maar Piet een beetje kennende staat hij hier op.
Op het moment van schrijven sneeuwt het hier bij ons in de regio, niet veel, maar het is wit. Mijn maatje op de buurtbus, dinsdagmorgen, zei: het is wel een beetje raar Toon, over ruim 14 dagen gaan we 1000 km rijden om naar de sneeuw te gaan, heerlijk wandelen, los nog van de kosten. Als je nu buiten kijkt ligt er toch al gauw 5 cm! Tja, als je dat vergelijkt met het Voralgebergte waar ruim 2 tot 4 m ligt, dan is het hier alleen maar een kleurtje wat we hebben gekregen. Inmiddels gaat het alweer langzaam dooien, betekent dat we blij zijn gemaakt met een dooie mus!
Verder is er niet veel nieuws onder de zon, behoudens dat het slecht gaat met Pim Franken, hij ligt momenteel sinds afgelopen vrijdag in Roosdonck, u wel bekend, en ik ben ontzettend bang dat het niet lang gaat duren. Voor het overige is het allemaal rustig in ons dorp en ons gezinnetje.
Ovie is pas aan haar beide oren geopereerd, ze had al jaren last van oorontsteking en nu heeft ze rond de jaarwisseling de knoop doorgehakt en is in het Sofia ziekenhuis in Rotterdam, in een keer, aan beide oren geholpen. Nu werkt alles weer prima, betekent overigens niet dat ze nu wel luistert, maar wat wil je 13 jaar en puberen! Heerlijk om te zien, horen en mee te maken. Onze Merijn zit in Harderwijk intern op een technische school, opleiding elektronica en hydrauliek en ook hij geniet met volle teugen van deze ontwikkelingen. Tja en wij, ons Maaike en ik, we zijn al zo lang bij elkaar, we blijven ook gewoon bij elkaar, anders wordt het veel te duur en dat gaat weer ten kosten van de erfenis, aldus onze dochter! -
22 Januari 2019 - 12:16
Elise:
Hoi lieverds,
Nou dat was al weer een goed begin. Toch al weer verschillende mensen blij kunnen maken toch, en daar gaat het om.
Probeer een beetje rustig aan te doen anders komt het niet goed hoor.
Polle polle zoals ze in Tanzania zeggen -
22 Januari 2019 - 17:46
Jolanda Geers.:
Hey Piet en Ineke.
Wat een heerlijk begin van jullie verblijf, je weet het gelijk weer: We zijn weer in Kenia.
Leuk om alle belevenissen van jullie weer te mogen Lezen. Maak er weer een toptijd van met al die bijzondere mensen daar. En pas goed op jullie zelf natuurlijk.
Geniiet er van. Xx -
23 Januari 2019 - 07:03
Piet & Ineke :
Hoi hoi...Jullie zijn weer "thuis"zo te lezen.
Leuk dat je dan al die bekende weer ziet. En Ineke je moet maar denken PIET is niet zo moeilijk zeggen dan INEKE.
Heb je geen naamplaatje bij? hihi.
groetjes...en vergeet niet te genieten hoor.
Louis en Ineke -
24 Januari 2019 - 04:06
Marga:
Heerlijk jullie verhalen lezen. Zo veel herkenning.
Geniet er van. In korte broek! Hier was het vannacht -10. -
25 Januari 2019 - 06:39
Rikie:
Ha lieverds,
Jullie verslag liegt er niet om: goed bezig!
Ik kan me er een levendige voorstelling van maken hoe het verloopt, door de prachtige details die jullie noemen.
We volgen jullie!
Lieve groeten,
Jan en Rikie -
25 Januari 2019 - 11:20
JeanneBaselier:
Hey Piet & Ineke nog maar kort daar ,en toch al zoveel belevenissen ,ook alles wel weer wat duurder ,dat gaat daar ook gewoon door zie je wel ,en gelijk jullie geduld weer op de proef gesteld ,je wist meteen weer dat je terug in kenia zat ,alles op het ''gemakske '',maar dat is wel goed voor jullie gezondheid op dit moment ,rustig aan eej ! je''moet '' nog enkele maanden , leuke foto,s waarop is te zien dat je weer wat kindjes blij hebt gemaakt ,en voor de hond is zeker ook goed gezorgd zo te zien ,wie weet komt er nog wat uit rollen en heb je er weer meer dan genoeg rondlopen ,hopelijk vind je daarvoor weer een goed thuis ,geniet van de zon en de warmte hier is het koud en grijs ,tot de volgende keer veel liefs Jeanne -
25 Januari 2019 - 15:12
Piet & Ineke :
Hoi luitjes in het verre donkere mooie Afrika. Met alle egards schrijf ik weer graag een reactie vanuit een druiliger Stampersgat. In meer dan een opzicht zelfs, maar dat meld ik niet op deze pagina misschien hoor je het wel en anders via de mail of app.
Vandaag nog even wat zieke mensen met gillende banden door het Bravis gereden, samen met o.a. Rietje, maar het was erg tam, het lijkt wel of de mensen nu al afscheid nemen van het Bravis en wachten op het nieuwe onderkomen. Grapje natuurlijk maar het is wel de talk of the Town in het ziekenhuis.
Even nog in die sferen blijvend, onze kleindochter is enige dagen terug geopereerd aan haar beide oren, dit is gebeurd in het Sofia kinderziekenhuis in Rotterdam. Het meiske had al jaren last van chronische oorontsteking en de artsen in Roosendaal waren, in onze ogen wat laks, vandaar dat wij , opa en oma aangedrongen hebben op een second opinion! Gelukkig. Alle ellende is nu weer voorbij, althans wat die oren betreft. Ze zei laatst tegen ons Yvonneke, ja ik kan wel goed horen, maar dan luister ik nog niet altijd, want ik ben aan het puberen hoor! Schitterend toch.
Verder loopt het allemaal een beetje aan, het is koud geweest, flink gevroren en gesneeuwd, maar inmiddels, nu ik dit schrijf dooit het hard en het regent een beetje, betekent dat morgen alles weg is, tenminste wat de sneeuw betreft. Zo hier moet je het voor deze keer meedoen, de volgende keer heb ik hoop ik wat meer inspiratie en gaan we er weer voor.
Erg veel gezondheid, goed uitkijken en veel plezier en een fantastisch verblijf gewenst.
Groetjes Twanneke van ut Sint Antwanneke.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
