Aftellen

Aftellen

Ja het aftellen is begonnen maar we “moeten” nog zoveel doen, bovendien het is geen weer om veel te doen de weersvoorspellingen liegen er niet om vijfendertig graden is prima om te zwemmen maar niet om te werken.
We willen deze week een bed bezorgen bij een familie maar we moeten daar de matrassen nog voor kopen. We willen de zieke mevrouw met slokdarmkanker nog even bezoeken. We willen nog een doos met medicijnen bezorgen bij een klein ziekenhuisje in de slums. Ook willen we nog op bezoek bij de moeder van Mildred die ergens in een achter gebleven gebied woont. En op de massai-markt staan nog spulletjes voor ons klaar.

Maar we zijn op maandagmorgen begonnen met het bed. Bij de groothandel twee matrassen, kussens en dekens gekocht, voor nog geen honderd euro en prima spul he. Dan kunnen we dus vanmiddag met de tuktuk het bed ophalen en wegbrengen. Ja niet dus het bed was nog niet helemaal klaar ze waren het nog aan het beitsen. Dus dat stellen we noodgedwongen uit tot morgen.
Tussendoor toch nog tijd gevonden voor een drankje van zestig cent, wat tomaten gekocht en afgesloten met een verfrissende duik in het zwembad.

Na een warme nacht, het koelt af tot ongeveer 25 graden, dan opnieuw naar Beter Bed. De man was even weg maar verscheen na een drie kwartier wachten ten tonele. Ja het bed was klaar. Ook de tuktuk en de chauffeur waren er. Maar nu moet het bed eerst nog uit elkaar anders past het niet op de tuktuk. Er moest ook nog een trapje aan gemaakt worden en een beveiliging tegen het eruit vallen. Uiteindelijk zit alles stevig vast gebonden en beschadigd boven op de het dak van de driewieler. Nu naar de Bedden ( matrassen ) specialist in de stad. Maar wat jammer nou die hadden lunch pauze. Na een half uurtje wachten, het kwik is inmiddels opgelopen tot zo'n vijfendertig graden, gaan de deuren open en mag Pietje als eerste naar binnen. Blank zijn kan ook een voordeel zijn he. Touwen los en nu de matrassen boven op het bed gebonden en op weg naar de familie. De weg er naar toe is verschrikkelijk slecht en op een gegeven moment konden we niet verder dus terug. Maar na veel gehobbel dan toch eindelijk ter plaatse aangekomen. Alles van het dak geladen en het nieuwe meubel binnen in het lemen huisje in elkaar gezet. Kun je je voorstellen een dak van golfplaten en vijfendertig graden. Maar na een uurtje werken staat alles in elkaar, liggen de matrassen erin de dekens erop en slapen ze vannacht in een bed in plaats van op de grond. En dat allemaal voor de prijs van tweehonderdenvijftig euro.

Eenmaal thuis nog even een duik in het zwembad. Maar dan belt de moeder van kleine Pietje, een van de Pietjes, dat er vannacht dieven binnen geweest zijn en dat ze onder bedreiging van een pistool en een hakmes de meest waardevolle dingen zoals een kookstelletje, televisie en de telefoon hebben meegenomen. Goed dat er een kind in huis was anders was de moeder er nu niet meer geweest. Misschien dat we nog iets kunnen betekenen, we zullen zien

Een dag later staan we vroeger dan gewoonlijk op om naar Ugunja te gaan want we gaan vandaag op bezoek bij de moeder van Mildred. Die woont vanuit Ugunja nog ruim een halfuur rijden op de motor ergens verweg. De weg is tegenwoordig prima alleen het laatste stuk is zand maar het is droog dus het valt alles mee. We hebben nog wat levensmiddelen gekocht en een paar pakjes sigaretten van tachtig cent. Het ouwe mens rookt haar stickie op een bijzondere manier, nl. achterstevoren met het vuur dus in haar mond. Ja echt waar. Haar man is vorig jaar overleden en begraven naast het huis op eigen grond. Een houten kruis van twee boomtakken geeft de plaats aan van het graf. Maar ook daar naast is nog een graf van een baby'tje van een week oud wat pas twee maanden geleden is overleden. De moeder maakt gewoon deel uit van het gezelschap van deze middag en doet alsof er niets aan de hand is. Van tijd tot tijd komen en gaan er wat mensen waaronder ook een oude vrouw met een aftaanse accordeon die voor ons liedjes zingt, nou ja kwijlt. Wij verstaan er geen woord van want alles gaat in het Luo. Het enige wat voor ons vatbaar is, is de ugali en de kip die op tafel komt. Iedereen eet maar wat pakt en stuk ugali en kip en eten maar. Bestek is er niet, alleen Ineke krijgt een vork, want ugali eet je met je handen. De gebruiken zijn amper te volgen maar sommige dingen weten we uit ervaring. Zo eet de moeder niet samen met ons en eten de kinderen pas als wij klaar zijn. Over afwassen en dergelijke is er geen discussie dat doen kinderen automatisch. Tussendoor moeten die koeien kalfjes nog even van plaats wisselen. Koeien zijn er niet meer want die zijn vorig jaar gestolen, vijf stuks. Tijdens ons bezoek krijgt een andere oudere vrouw bericht dat ze haar zoon s'nachts onder handen hadden genomen en dat hij nu met een ingeslagen schedel in een ziekenhuis lag. hadden de jongen weg gelokt om een motorritje te verzorgen maar dat pakte anders uit dan verwacht. Blijkbaar had het iets te maken met de diefstal van de koeien. Maar goed ook deze dag loopt ten einde en wij vertrekken weer met dezelfde motoren als dat we gekomen zijn.
Op ons programma van deze week staat ook nog ziekenbezoek aan de mevrouw met slokdarmkanker. Maar eerst de medicijnen voor het kleine ziekenhuisje in een nabij gelegen sloppenwijk weg gebracht. Het was een kort bezoek omdat de eigenaresse van het hospitaaltje haar man overleden was en er begrijpelijk andere dingen belangrijker waren.
Maar dan door naar de zieke mevrouw die er verrassend beter uitzag dan de laatse keer. Ze kan warempel weer wat eten, zacht fruit en andere zachte voeding lukt nu weer. Ze heeft nog steeds veel humor en ze leeft elke keer weer op als we grappen maken. Haar borsten die er vroeger goed uit zagen zijn nu niets meer maar zegt ze dat komt weer helemaal goed en terwijl ze het vertelt speelt ze er mee en heeft ze de grootste lol. Als ze genezen is zegt ze komt ze naar Nederland.
Maar ook hier weer een schaduwzijde. Een van de familie leden die met een bus onderweg was werd staande gehouden door een aantal gangsters die besloten dat er iemand zijn laatste rit had gemaakt. De persoon op stoel nummer tien was de klos. Hij moest de bus verlaten en naar later bleek is hij ter plaatse opgehangen. Het was of nummer tien of de hele bus dus werd het nummer tien. Waarom niemand zal het weten.

Dit soort rare dingen gebeuren in dit zo mooie land. Je weet het hier nooit ???????????

Ineke is nog even de stad ingeweest met Jacintha om een ziektekosten verzekering af te sluiten voor de komende twaalf maanden. Ook dat werkt allemaal wat anders dan bij ons in Nederland. Jacintha kan nu als ze ziek is naar een ziekenhuis maar niet naar elk. Ze moet van te voren aangeven welke drie ziekenhuizen dat ze zou willen, staatsziekenhuizen wel te verstaan. Als ze dan medicijnen nodig heeft krijgt ze die gratis mits de medicijnen op voorraad zijn in het ziekenhuis. Zo niet dan kun je naar een van de vele apotheekjes om ze daar alsnog te kopen.

Zelf ben ik nog even de Massaimarkt op geweest om de door mij bestelde olifant op te halen. Een stenen wel te verstaan he.

Voor deze week voorbij is gaan we nog een keer naar de D-Care in Ugunja waar men bijna klaar is met de werkzaamheden. De speeltuin is nu klaar. Het schilderwerk is bijna klaar. Een doofstomme man is bezig een paar figuurtjes op de gevel aan te brengen, een jongen en een meisje. Het alfabet staat er al op een hoofdletters en kleine letters. Het ziet er allemaal echt gelikt uit. De bankjes zijn al in gebruik en de babybedjes komen volgende week. Ineke heeft nog een paar leuke decoraties gemaakt om de zaak weer wat op te fleuren. Tegen Eunice heeft Ineke inmiddels ook laten weten dat we nu echt voor de laatste keer komen. Niet leuk maar het is nu eenmaal zo.

Tussendoor ook nog even een paar schoolschoenen gekocht voor Jozef die tot nu toe op zijn blote voeten liep. Nu nog een fiets en dan zijn we daar ook weer mee rond. Ja we gaan echt afronden.

Ik nog even, ons grut groeit als kool en enkele gaan eind deze week al naar een nieuwe eigenaar. Niet leuk maar we moeten er toch weer afscheid van nemen. Moeder Tamy moet er ook niet zoveel meer van hebben omdat die kleintjes toch iedere keer als Tamy bij de kleintjes komt willen eten maar die tandjes in die borsten lijkt me niet fijn. Ze bijten links en rechts in onze handen en benen als we er mee spelen maar het is geweldig leuk.

Je zou toch maar net nietsvermoedend misschien denkend aan je gezin van vrouw en vier kinderen op stoel nummer 10 zitten vermoord worden en als vrouw nietsvermoedend een telefoontje krijgen of ze in Nairobi naar een mortuarium wilt komen en je man daar vinden, zo dood als een pier. Wie weet hoe vaak dit gebeurt, nu horen we het toevallig maar die gangstergroepen slaan blijkbaar regelmatig toe dus nooit met een nachtbus reizen is zo al een goed advies. Dit was een week van nare verhalen die we gehoord hebben.