De eerste hondjes zijn vertrokken
Door: Piet & Ineke
Blijf op de hoogte en volg Piet & Ineke
24 Maart 2019 | Kenia, Kisumu
De eerste hondjes zijn vertrokken
Het weekend is weer voorbij, een heerlijk rustig weekend en voor twee oudjes zoals wij is dat best wel aangenaam. Met z'n tweetjes lekker naar Dunga Hill Camp waar later in de namiddag ook Jessy bij ons aanschoof. Zij was naar school geweest, ja ook op zondag kun je op school terecht om te studeren. Heerlijk genieten daar boven op die heuvel waar veel Kenianen naar toe komen om de zonsondergang te aanschouwen. Het is een lust voor het oog om al die verschillende types onder het genot van een drankje en een visje voorbij te zien komen.
De dag hierna hebben we niet echt veel te doen maar voor je het weet is het maandagavond en hebben we een fiets in de maak. Ja een oud frame met twee wielen. Maar de fietsenmaker zegt dat het goed komt, ik ben benieuwd. Christien de moeder van mijn naamgenoot had de rekening van het gasstel voor me meegebracht. Immers dat van haar was gestolen door enkele gangsters. In alle contacten die we op de markt hebben is ook een jongen die graag een computercursus zou willen volgen. We kennen de jongen zijn afkomst en wij zijn van mening dat een investering van vijf en vijftig euro op zijn plaats is.
Tot slot nog even op pad voor een TV-tje voor de kinderopvang in Ugunja. Tijdens het kopen van de TV zagen we op CNN dat er in Utrecht een aanslag was geweest en dat de minister president onder de indruk was. Die Mark toch. Het past hier wel denk ik om de sponsors te bedanken voor hun bijdrage waar mee wij inmiddels al zovelen hebben kunnen helpen.
Mensen vragen wel eens zien jullie nou ook veranderingen in al die jaren. Ja is het antwoord maar anders dan bij ons. Hier gaat het allemaal op een andere manier en vooral veel trager. De mensen die denken dat alles wat niet blank is niet werkt of lui is moet ik teleurstellen. Ze werken, als ze werk hebben, veel langer dan wij maar niet zo snel en minder georganiseerd. Het zijn ook niet alleen de vrouwen die werken lang niet het is echt een misverstand.Wij hebben hier bijvoorbeeld heel veel verbeteringen ervaren aan de infrastructuur. Betere wegen, viaducten waren er niet maar nu wel zodat de grote tankwagens met tweeentwintig wielen eronder niet meer door de stad hoeven. De kwaliteit van de wegen is niet als bij ons en het onderhoud al evenmin. Op veel plaatsen is er nu ook straatverlichting, dikwijls op solar. Maar op de meeste plaatsen ontbreekt verlichting nog steeds. Ook particulier bij mensen thuis zie je meer en meer solar verlichting.
Ook zie je op steeds meer kruispunten e.d bewegwijzering. Nu weet je in elk geval in grote lijn welke kant je op moet of kunt. Vroeger wist je weg of je wist het niet en dan kon je gigantisch verkeerd rijden. Nu is ook dat veel duidelijker.
En als het over infrastructuur gaat vergeet niet dat wij de opening van Kisumu internatioal Airport hebben meegemaakt. Het ligt hier op tien minuten rijden vandaan.
Het plastic afval was een ramp, nu het gebruik van plasic tassen verboden is zie je veel minder plastic dan voorheen maar het is niet weg. Vooral plastic flesjes worden gewoon gedumpt en de politie kijkt er net zoals in Nederland niet naar om.
Ook de matatu's zitten niet meer zo vol als voorheen nu zitten er normale aantallen in. We hebben vele winkels zien bouwen grote shopping Malls maar de grootste handel vindt plaats langs de kant van de weg en ik moet zeggen dat heeft zijn charmes. Kisumu zonder straathandel is ondenkbaar en zou ook niet goed zijn. Petje af voor al de kooplui die s'morgens in alle vroegte hun handel uitstallen en s'avonds tegen zeven uur als het donker is weer inpakken.
Maar er is nog veel werk te doen, bijvoorbeeld in de gezondheidszorg, maar wat ik al zei het komt goed maar het gaat langzaam Kenia is nu eenmaal geen Nederland en Afrika is geen Europa.
En zo verloopt de week redelijk rustig en gaan we af op het weekend. Maar voor het zover is hebben we nog een gezin voorzien van een solar installatie voor de verlichting van hun huis. Voor nog geen honderd euro kun je een gezin op het platteland voor zien van verlichting voor vier lampen. Dat is voor het platteland genoeg alleen de mensen die daar wonen zijn vaak de armere mensen en die kunnen dat niet betalen.
We verwachten nogal wat bezoek met kinderen die willen zwemmen. Bij een van de gezinnen die komen zwemmen waren we onlangs uitgenodigd om te komen eten, nl. omena, dat zijn kleine visjes van ongeveer een centimeter of vijf en die eet je met huid en haar op. Nou hadden wij dat nog nooit gegeten je ziet die visjes op de markten in grote getale liggen, compleet met vliegen erop. De geur kan ik niet beschrijven maar pas nog stapte er een vrouw in de matatu en ik zeg tegen Ineke ik ruik vis. Ja zegt ze ik werk bij de vis, nou zo ruikt het ongeveer. Maar terug naar onze maaltijd we kregen dus omena, ik tenminste want Ineke eet dat spul niet die kreeg een tilapia met kop. Ook niet helemaal naar wens want Ineke wil zonder kop. Maar die kleine visjes waren uiteindelijk zo lekker klaargemaakt in een coconutsaus dat je er je vingers bij af eet. Je moet het ook met je handen eten samen met ugali en skumawiekie.
Maar die moeder die stelde dus voor dat ze kwamen zwemmen en dat zij dan zou koken in ons keukentje met twee gaspitten. Kip met rijst en witte kool. Nou laat dat maar aan de Kenianen over want koken kunnen ze als de beste. En daarna wassen ze alles af en poetsen ze de keuken op en top.
Maar die twee bezoekers zouden ook ieder een hondje mee nemen. Een familie twee puppy's en de andere familie eentje. Maar daarover schrijft Ineke wat meer als haar tranen zijn opgedroogd.
Het doet inderdaad pijn als je die lieverdjes een doos in ziet gaan. Zes weken, op een paar dagen na zijn ze toch een onderdeel van ons leven geweest. Als je die snuitjes door de “luchtgaten”ziet komen schreeuwt je hart en gaat het leven verder met vier kleine mopjes, maar ook dat is nog voor een paar dagen. Ook Tamy zat er zielig bij te kijken al is het voor haar misschien wel een verlossing want ze had vrees haar kindertjes te voeden. Zodra ze in de “speeltuin”kwam hingen er zeven paar scherpe tandjes aan haar tepels wat ze echt niet leuk vond en was ze zo weer vertrokken. Al bij al is er toch goed gegeten door die puppy's en heb ik het eten bereid met bijna 20 liter melk, 2 zakken puppypoeder en wat ze hier poridge, een soort havermout. Ook heb ik heel was poepjes geruimd maar die heb ik met liefde verwijderd, drie maal daags. Volgende week gaan de andere drie en eentje blijft voorlopig samen met Tamy op de compound. Op deze manier is is verlies van mijn Tamy thuis toch mooi gecompenseerd en heb ik hier veel troost uit gehaald.
Het weekend is weer voorbij, een heerlijk rustig weekend en voor twee oudjes zoals wij is dat best wel aangenaam. Met z'n tweetjes lekker naar Dunga Hill Camp waar later in de namiddag ook Jessy bij ons aanschoof. Zij was naar school geweest, ja ook op zondag kun je op school terecht om te studeren. Heerlijk genieten daar boven op die heuvel waar veel Kenianen naar toe komen om de zonsondergang te aanschouwen. Het is een lust voor het oog om al die verschillende types onder het genot van een drankje en een visje voorbij te zien komen.
De dag hierna hebben we niet echt veel te doen maar voor je het weet is het maandagavond en hebben we een fiets in de maak. Ja een oud frame met twee wielen. Maar de fietsenmaker zegt dat het goed komt, ik ben benieuwd. Christien de moeder van mijn naamgenoot had de rekening van het gasstel voor me meegebracht. Immers dat van haar was gestolen door enkele gangsters. In alle contacten die we op de markt hebben is ook een jongen die graag een computercursus zou willen volgen. We kennen de jongen zijn afkomst en wij zijn van mening dat een investering van vijf en vijftig euro op zijn plaats is.
Tot slot nog even op pad voor een TV-tje voor de kinderopvang in Ugunja. Tijdens het kopen van de TV zagen we op CNN dat er in Utrecht een aanslag was geweest en dat de minister president onder de indruk was. Die Mark toch. Het past hier wel denk ik om de sponsors te bedanken voor hun bijdrage waar mee wij inmiddels al zovelen hebben kunnen helpen.
Mensen vragen wel eens zien jullie nou ook veranderingen in al die jaren. Ja is het antwoord maar anders dan bij ons. Hier gaat het allemaal op een andere manier en vooral veel trager. De mensen die denken dat alles wat niet blank is niet werkt of lui is moet ik teleurstellen. Ze werken, als ze werk hebben, veel langer dan wij maar niet zo snel en minder georganiseerd. Het zijn ook niet alleen de vrouwen die werken lang niet het is echt een misverstand.Wij hebben hier bijvoorbeeld heel veel verbeteringen ervaren aan de infrastructuur. Betere wegen, viaducten waren er niet maar nu wel zodat de grote tankwagens met tweeentwintig wielen eronder niet meer door de stad hoeven. De kwaliteit van de wegen is niet als bij ons en het onderhoud al evenmin. Op veel plaatsen is er nu ook straatverlichting, dikwijls op solar. Maar op de meeste plaatsen ontbreekt verlichting nog steeds. Ook particulier bij mensen thuis zie je meer en meer solar verlichting.
Ook zie je op steeds meer kruispunten e.d bewegwijzering. Nu weet je in elk geval in grote lijn welke kant je op moet of kunt. Vroeger wist je weg of je wist het niet en dan kon je gigantisch verkeerd rijden. Nu is ook dat veel duidelijker.
En als het over infrastructuur gaat vergeet niet dat wij de opening van Kisumu internatioal Airport hebben meegemaakt. Het ligt hier op tien minuten rijden vandaan.
Het plastic afval was een ramp, nu het gebruik van plasic tassen verboden is zie je veel minder plastic dan voorheen maar het is niet weg. Vooral plastic flesjes worden gewoon gedumpt en de politie kijkt er net zoals in Nederland niet naar om.
Ook de matatu's zitten niet meer zo vol als voorheen nu zitten er normale aantallen in. We hebben vele winkels zien bouwen grote shopping Malls maar de grootste handel vindt plaats langs de kant van de weg en ik moet zeggen dat heeft zijn charmes. Kisumu zonder straathandel is ondenkbaar en zou ook niet goed zijn. Petje af voor al de kooplui die s'morgens in alle vroegte hun handel uitstallen en s'avonds tegen zeven uur als het donker is weer inpakken.
Maar er is nog veel werk te doen, bijvoorbeeld in de gezondheidszorg, maar wat ik al zei het komt goed maar het gaat langzaam Kenia is nu eenmaal geen Nederland en Afrika is geen Europa.
En zo verloopt de week redelijk rustig en gaan we af op het weekend. Maar voor het zover is hebben we nog een gezin voorzien van een solar installatie voor de verlichting van hun huis. Voor nog geen honderd euro kun je een gezin op het platteland voor zien van verlichting voor vier lampen. Dat is voor het platteland genoeg alleen de mensen die daar wonen zijn vaak de armere mensen en die kunnen dat niet betalen.
We verwachten nogal wat bezoek met kinderen die willen zwemmen. Bij een van de gezinnen die komen zwemmen waren we onlangs uitgenodigd om te komen eten, nl. omena, dat zijn kleine visjes van ongeveer een centimeter of vijf en die eet je met huid en haar op. Nou hadden wij dat nog nooit gegeten je ziet die visjes op de markten in grote getale liggen, compleet met vliegen erop. De geur kan ik niet beschrijven maar pas nog stapte er een vrouw in de matatu en ik zeg tegen Ineke ik ruik vis. Ja zegt ze ik werk bij de vis, nou zo ruikt het ongeveer. Maar terug naar onze maaltijd we kregen dus omena, ik tenminste want Ineke eet dat spul niet die kreeg een tilapia met kop. Ook niet helemaal naar wens want Ineke wil zonder kop. Maar die kleine visjes waren uiteindelijk zo lekker klaargemaakt in een coconutsaus dat je er je vingers bij af eet. Je moet het ook met je handen eten samen met ugali en skumawiekie.
Maar die moeder die stelde dus voor dat ze kwamen zwemmen en dat zij dan zou koken in ons keukentje met twee gaspitten. Kip met rijst en witte kool. Nou laat dat maar aan de Kenianen over want koken kunnen ze als de beste. En daarna wassen ze alles af en poetsen ze de keuken op en top.
Maar die twee bezoekers zouden ook ieder een hondje mee nemen. Een familie twee puppy's en de andere familie eentje. Maar daarover schrijft Ineke wat meer als haar tranen zijn opgedroogd.
Het doet inderdaad pijn als je die lieverdjes een doos in ziet gaan. Zes weken, op een paar dagen na zijn ze toch een onderdeel van ons leven geweest. Als je die snuitjes door de “luchtgaten”ziet komen schreeuwt je hart en gaat het leven verder met vier kleine mopjes, maar ook dat is nog voor een paar dagen. Ook Tamy zat er zielig bij te kijken al is het voor haar misschien wel een verlossing want ze had vrees haar kindertjes te voeden. Zodra ze in de “speeltuin”kwam hingen er zeven paar scherpe tandjes aan haar tepels wat ze echt niet leuk vond en was ze zo weer vertrokken. Al bij al is er toch goed gegeten door die puppy's en heb ik het eten bereid met bijna 20 liter melk, 2 zakken puppypoeder en wat ze hier poridge, een soort havermout. Ook heb ik heel was poepjes geruimd maar die heb ik met liefde verwijderd, drie maal daags. Volgende week gaan de andere drie en eentje blijft voorlopig samen met Tamy op de compound. Op deze manier is is verlies van mijn Tamy thuis toch mooi gecompenseerd en heb ik hier veel troost uit gehaald.
-
24 Maart 2019 - 07:16
Irene:
Hoi Ineke en Piet weer met veel plezier jullie weekverslag gelezen , fijn dat jullie weer mensen blij hebben kunnen maken met licht en opleiding, zijn hier heel normale zaken , staan daar niet altijd bij stil. En lekkere visjes Piet ze kunnen alles lekker maken dat zie je wel. En de puppies hebben jou Ineke goed geholpen bij het verdriet van je lieve katje, fijn hoor. Wensen jullie nog een fijne tijd , het is hier nu lekker zonnetje en gaan fijn fietsen. Liefs en dikke knuffel van ons Ton en Irene -
24 Maart 2019 - 07:36
Peter En Adje:
Lieve Piet en Ineke.
Fijn om te lezen dat daar in Kenia toch dingen veranderen. Misschien wel langzaam, maar dat ze er vooruitgaan is natuurlijk wel belangrijk.
Het blijft natuurlijk fantastisch wat jullie daar voor de individuele mensen doen. Zoveel respect voor jullie. De mensen moeten daar heel blij zijn met jullie.
En die hondjes Ineke. zo erg dat die lieve snuitjes weggaan. Als ze maar bij lieve mensen komen, dan is het goed. Veel suc6 en sterkte deze weken nog.
Dikke kus Peter en Adje -
25 Maart 2019 - 07:43
JeanneBaselier:
Hey Lieverdjes heb net alles weer even zitten lezen ,wat hebben jullie toch stiekem weer veel goede dingen gedaan in de afgelopen week ,en wat mooi om te lezen dat het er langzaamaan allemaal wel wat beter uit gaat zien daar ,al gaat het wel heel erg langzaam ,maar dat geeft niet ze zijn het daar niet anders gewend ,jammer dat er nu al 2 hondjes weg zijn ,maar hopelijk komen ze bij de juiste mensen terecht en worden ze goed verzorgd nu de andere nog ,en dat zou mooi zijn als dat nog gebeurde terwijl jullie er zijn ,dan kun je zien waar ze terecht komen ,Tamy zal ze wel missen ,maar het is beter voor haar dat er maar 1ntje bij haar blijft ,geniet nog van jullie laatste dagen daar en dan tot volgende week weer ,liefsxxx -
25 Maart 2019 - 09:13
Elise:
Hallo hallo
Weer genoten van jullie verslag hoor.
Gelukkig geen moorden deze week. Krijgen de hondjes een goed tehuis Ineke?
Lekweerstand een beetje relaxen is ook goed voor jullie hoor.
Jullie krijgen de groetjes van de familie hier. En geniet nog lekker hè.
Dikke kus xx -
27 Maart 2019 - 17:09
Lianne:
Een mooi verhaal, Piet en Ineke,
Interessant te lezen hoe de verschillen en ontwikkelingen in 10 jaar in Kenia zijn.
Fijn dat de puppy´s op een nieuw en juist adres terecht kunnen.
Maar inderdaad wel moeilijk afscheid te nemen van dat jonge spul..
Lieve groet
Kees en Lianne -
06 April 2019 - 18:17
Wilma Roks-Luijken.:
Lieve Piet en Ineke,
Heb jullie prachtige, mooie en minder goede verhalen gelezen. Petje af hoor wat jullie daar allemaal tot stand hebben gebracht! En vele mensen hebben kunnen helpen. Geniet nog van de laatste dagen daar. En tot volgende week. Knuffel en liefs van Wilma Roks-Luijken.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
