Verjaardag Asheline

Verjaardag Asheline


Het dochtertje van Mary was jarig, zij werd elf jaar en dat wilden we natuurlijk niet voorbij laten gaan. Maar Asheline woont niet bij haar moeder in Kisumu nee zij zit op een boardingschool hier twee uren rijden vandaan of te wel 300 Ksh. Dus wij met drieeen in de matatu op weg naar school waar we allervriendelijkst werden ontvangen door Zuster Beatice. Het was weekend dus de kinderen waren vrij van lessen. Een direct groepje vriendjes werd ontboden in de kamer van de zuster. Wij hadden taart, waar ze hier heel veel waarde aan hechten meegenomen, limonadesiroop, chips en koekjes. Wat een feest zeg.
Na wat zoetigheden naar binnen gewerkt te hebben kregen we een rondleiding over de school. Omdat er sinds December al geen drup regen was gevallen was het er erg droog. Ook de watertanks waren leeg en dat wil zeggen dat er water gekocht moet worden schoon drinkwater maar ook om te koken en te wasen en te douchen dan te weten dat een emmer water ongeveer tien tot vijftien eurocent kost geef ik het je te doen. Het is echt afzien. De school is schoon maar verder heel heel simpel. De kinderen moeten zich buiten wassen en ze slapen in stapelbedden met veertig man op een zaal
Alle leerlingen, zo'n honderd, kregen twee snoepjes maar moeten daarvoor wel in de rij gaan staan.
Daarna was er gelegenheid om aan ons vragen te stellen. Daar komt ie.
Wat voor geld hebben jullie in Nederland. Omdat ik toevallig enkele euro briefjes bij met had heb ik die rond laten gaan en verteld wat je er voor kunt kopen. Het zijn voor deze kinderen bijna ondenkbare bedragen en amper te bevatten.
Wat voor taal spreken ze in uw land. Hier worden nl. meerdere talen gesproken
Hebben jullie ook een president, wie is er de baas in uw land. Uitgelegd dat wij een koning hebben en een koningin. En dat als de koning stopt zijn oudste dochter koningin wordt. Ook wilden ze weten hoe onze koning heet.
Een andere leuke vraag. Als gekleurde kinderen bv. Keniaanse kinderen naar Nederland komen worden ze dan ook blank. Bijvoorbeeld geadopteerde kinderen. Ha ha. er ook maar bij verteld dat ons bloed ook rood is en niet wit zoals sommige kinderen denken.
Ook verteld dat wij heel veel mais hebben mischien wel meer dan in Kenia maar bij ons is het voer voor de koeien, En dat onze koeien vnl zwart wit zijn en niet bruin maar dat ze wel witte melk geven.
Uiteraard ook een vraag over ons klimaat. Sneeuw en kou is moeilijk uit te leggen en dat kou ook nog pijn kan doen is niet te bevatten.
En zo is het na een aantal uren weer tijd om terug te gaan. Weer in de matatu die tegenwoordig niet meer zo vol is als enkele jaren geleden omdat er op toegezien wordt. Maar soms zitten er toch nog te veel in en dan kort voordat er een politiepost is worden er enkele passagiers overgezet op een motor die enkele kilometers verderop zijn passagier aan de kant zet om over te stappen in de bus die hij even te voren moest verlaten.

Verder verloopt deze week redelijk rustig. We zijn een dag naar Ugunja geweest om te kijken hoe het met de bouw van het schoolklasje gaat. Dat verloopt allemaal volgens planning dus daar zullen we ons maar niet druk om maken dat is in handen van Eunice en dat zit het wel goed is onze ervaring

Verder hebben we bezoek gehad van Zuster Luci die haar mais die we van Mildred hebben gekocht op kwam halen. Zo heeft Zr Luci weer extra mais voor de kinderen van het weeshuis en Mildred kan weer nieuw maiszaad kopen. Het wachten is nu op regen om te kunnen planten maar de vooruitzichten zijn wat dat betreft heel slecht.

Richard een oude bewaker kwam op bezoek om te vertellen dat een hond het poesje, Bowie genaamd vanwege zijn twee kleurige ogen had doodgebeten. Een kat die het verliest van een hond hoe is het mogelijk. Maar en dat is veel erger zijn vrouw in het ziekenhuis ligt (inmiddels is ze weer thuis) twee jaar geleden hebben we haar ook ontmoet op het platteland waar ze eigenlijk woont. Maar omdat haar man een baan heeft hier in Kisumu woont hij hier en is zij nu ook bij hem. Ja allemaal ingewikkeld hier in Kenia. Maar toen twee jaar geleden maakten wij kennis met een mooie prachtige stevige vrouw, vol humor en een brede lach. Nu zat ze erbij als een verzopen katje een derde van haar gewicht kwijt maar nog steeds met een brede lach en vol humor, echt niet te geloven. Maar het ziet er toch naar uit dat ze niet meer beter zal worden er is een tumor in haar slokdarm gevonden en het wachten is nu op de uitslag van de onderzoeken. Aangezien de rekening voor hen een onbetaalbaar bedrag is hebben we de sponsorgelden maar aangesproken om hen te helpen. De lieve vrouw haar dag kan niet meer stuk zegt ze nu ze ons weer heeft ontmoet.

Ook voor de eerste keer een bezoek gebracht aan de Masai markt om eens rond te neuzen. Meteen hangen ze aan je lijf om je van alles en nog wat aan te smeren maar daar trappen wij niet in he.

Maar dan zo aan het einde van deze week krijgen we bericht van Nina en Pascal uit Roosendaal dat het met onze poes Tamy slecht gaat. We wisten bij vertrek dat ze er niet al te best aan toe was maar dat we ze nu net een dag voor haar 16e verjaardag moesten laten inslapen was wel erg onverwachts. Het kwam echt even binnen, wat een verdriet voor Ineke.

Ja echt verschrikkelijk, het was inderdaad wel te verwachten maar dat het zo snel zou gaan dat kon ik me niet bedenken. Afgelopen zondag kreeg ik van Nina nog te horen dat alles goed ging, ze was gezellig en at goed en dan een paar dagen later deze vervelende mededeling. Ik wilde ook niet weten hoe laat dat ze met haar naar de dierenarts gingen maar toen het telefoontje kwam van Pascal wisten we genoeg en kon Kenia me gestolen worden. Wat had ik graag in Roosendaal geweest bij mijn kleine dotje maar helaas dat zijn de consequenties van beestjes hebben. Nina en Pascal hebben haar heel mooi in de tuin begraven en op het dekentje waarin ze ligt hebben ze een houten schildje gelegd met de tekst die ik er zelf op gebrand heb JE HEBT EEN PLAATSJE IN MIJN HART niet wetende dat dit ooit voor Tamy bestemd zou zijn maar wel heel mooi. Ik moet weer even huilen, dus deze keer niks over de Keniaantjes of zo iets maar over het verlies van ons dierbare poesje, mijn aandeel aan het verhaal.