Het is mooi geweest
Door: Piet en Ineke
Blijf op de hoogte en volg Piet & Ineke
06 April 2019 | Kenia, Kisumu
Het is mooi geweest
Ja inderdaad het is mooi geweest. In totaal brachten we ruim dertig maanden door in Kenia, dertig maanden gevuld met voornamelijk vrijwilligerswerk, een beperkte tijd werd in beslag genomen door het coachen van studenten van het Kellebeek college uit onze woonplaats. De basis van onze besmetting gaat nog iets verder terug. In de periode dat er verkiezingen waren in Kenia 2007 was Ilja verplicht in Nairobi te verblijven in verband met de adoptie van Raf onze kleinzoon. Die heftige periode was onze aanwezigheid in Nairobi een welkome steun in de rug en daarna begon het allemaal.
Het vrijwilligerswerk wat wij samen voor ogen hadden, was om iets met zijn tweeën te doen, zonder verdere organisatie of foundation dan ook. Die kosten geld en dat wilden wij niet. Wij wilden zelf beslissen wat we met in hoofdzaak de sponsorgelden zouden doen. Wij wilden zelf kijken of het zinvol was om ergens in te investeren en wij wilden dat niet aan iemand anders zoals een overkoepelende organisatie overladen. Zelf de regie in handen hebben vind ik wel zo fijn.
Op het Baby Home Rangala werkten we als coaches van de studenten en leerden we ook Mildred die de was voor de studenten deed en haar dochter Jacintha ( Jessy ) kennen. Deze laatste maakte een indruk op ons die de daarop volgende jaren een deel van ons leven zou gaan bepalen en nu nog, maar daarover later meer.
Omdat wij als coaches best wel veel contacten hadden met organisaties zoals scholen en ziekenhuizen en met heel veel verschillende mensen ontstond er al gauw een netwerk en kwamen wij in situaties terecht die onze aandacht trokken. Veelal waren het min of meer schrijnende leef omstandigheden van arme gezinnen. Het contrast werd extra duidelijk in de contacten met de rijkere Kenianen zoals bijvoorbeeld de dokter en het hoofd van de school. Ook het Baby Home Rangala maakte het een en ander bij ons los. Het coachen hebben we twee jaar gedaan en daarna lokte Afrika en was het virus ook op ons overgeslagen.
Wij wilden gewoon wat meer doen en zoals gezegd gingen we samen verder en gingen we elk jaar minimaal drie maanden terug naar de plaats waar we begonnen waren namelijk Panda's paradise in Kisumu. Maar hulp bieden zonder geld dat gaat niet lukken dus werd er van alles en nog wat bedacht om geld binnen te halen. In de vrienden en familie kring waren ze blijkbaar ook onder de indruk van onze verhalen en die deden ook een duit in het zakje. Binnen de atletiek vereniging THOR organiseerden sportvrienden allerlei activiteiten die de portemonnee deed vullen. Een estafette marathon, een spinning marathon en dergelijke waren activiteiten die indruk maakten. Maar inmiddels waren er velen op de hoogte van onze werkzaamheden in het verre Kenia en waren er ook grotere sponsors opgestaan die ons wilden helpen zoals bijvoorbeeld een service club in Steenbergen. Het was elke keer weer praten en uitleggen maar het blijkt dat een goed en duidelijk verhaal werkt. Vooral onze manier van werken sprak blijkbaar aan.
Onze sfeer verslagen in de lokale blaadjes zoals De Roosendaalse Bode en De Gazet inspireerden lokale ondernemers ons financieel te steunen. Een grote bron van inkomsten was ook de verkoop site Marktplaats. Vele vrienden en bekenden boden ons spullen aan om die te verkopen, de opbrengst is voor Kenia werd er dan altijd bij gezegd. Ik ken het eind bedrag niet ik heb het jammer genoeg nooit bijgehouden maar het loopt in de honderden euro's. In samenwerking met Boulanger werd een verkoop actie van bonbons opgezet. Het resultaat was verbluffend. Hadden wij het idee een honderd doosjes te verkopen het werden er uiteindelijk ruim zevenhonderd.
De opbrengst van een georganiseerd diner bracht een bedrag van meer dan zes nullen op.
Maar ook alle kleinere bedragen liepen, zo blijkt onder aan de streep flink op.
Ineke knutselde en frutselde van alles en nog wat aan elkaar. Honderden kaarten en vilten beestjes vonden hun aftrek in ruime kring. Dikwijls werden er tijdens ons verblijf in Kenia via Facebook al lokale producten verkocht.
Het gaat te ver om alle details te benoemen maar elke jaar gingen we toch met zo'n vijf a acht duizend euro richting Kenia.
Dat is voor hier een bedrag waar je mee onze manier van werken heel veel mee kunt. Om een greep uit de lange lijst te noemen.
We hebben veel kinderen geholpen naar school te gaan middels een uniform,schoenen, boeken of zelfs schoolgeld te betalen.
We hebben heel veel mensen, kinderen en volwassenen, medisch geholpen of laten helpen. Kleine en grotere ingrepen poliklinisch of een ziekenhuis opname zorgden er voor dat ze weer functioneerden. Soms waren we jammer genoeg te laat. Ineke heeft een deel van haar bestaan hier wachtend in ziekenhuizen en doktersposten doorgebracht . Verbeteringen bij mensen thuis, vooral nieuwe bedden en matrassen waren elke keer weer aan de orde. In plaats van op de grond slaapt men nu in een bed. Een nieuw dak zodat het water buiten blijft verhoogt immers het comfort.
We hebben landbouwgrond laten ontwikkelen zodat er groente gekweekt kan worden voor de kinderen van een weeshuis.
We hebben op verschillende locaties kippen geplaatst, zowel leg als slachtkippen. Uitleg hierbij is verder overbodig denk ik.
Niet onbelangrijk veel mensen hebben bij ons mee gegeten, hebben bij ons een ontbijtje genoten, fruit gegeten een pannenkoek en een eitje genoten en frisdrank gedronken. Voor ons vanzelf sprekende dingen maar hier niet, die gewoon voor onze rekening kwamen, geen sponsorgelden.
Nieuwe matrassen voor een school voor gehandicapte kinderen die daar intern leven.
Lakens en dekens voor een ziekenhuis.
Speelgoed voor kinderen in verschillende weeshuizen.
Ons grootste project is wel de Day-care, kinderdagopvang in Ugunja. Gestart met vijftien kinderen uitgegroeid tot op dit moment ongeveer vijftig. De kinderen hebben er een eigen speeltuin en krijgen er tussen de middag een eenvoudige maaltijd. In onze laatste periode hier is er een tweede klaslokaaltje waar de kinderen eenvoudig onderwijs krijgen bij gebouwd. Er zijn nu kinderbedjes zodat er gestart kan worden met de opvang van hele kleintjes.
Zo kan ik nog uren doorgaan met heel veel kleine activiteiten teveel om op te noemen.
Maar laten we niet vergeten dit was alleen mogelijk dankzij alle sponsors. Uw dus. !!!!!
Hoe wij het zelf hebben ervaren ?
Al die blije gezichten al die blije families het gaf ons steeds weer energie om door te gaan. Soms was het moeilijk om de Westerse / Nederlandse bril af te zetten. Vooral als het ging om het maken van afspraken was het dikwijls slikken geblazen.
Elk jaar probeerden we wel een weekje vakantie voor onszelf te plannen. Naar de Massai Mara, naar Turkana of een ander National park. Alleen dit jaar zat het er niet in.
Dit jaar was denk ik ook het zwaarste van alle jaren. We wisten voor vertrek dat we beperkt waren. Ineke door haar rug problemen, zij was in grote mate beperkt door de constante pijn.
Zelf was ik beperkt in het zelf dingen doen en ik ben geen stilzitter dus.... Mijn herseninfarct van een jaar geleden was daarvan de oorzaak maar dat wist van te voren maar toch.
Wat heb ik geleerd in al die jaren ?
Dat is een moeilijke vraag maar laat ik een poging wagen. In elk geval weet ik nu zeker dat wij in Nederland door en door verwend zijn en dat we toch nog over van alles lopen te zeuren om maar niet te zeggen lopen te zeiken. Niets is ons in Nederland goed genoeg. Ik spreek uit ervaring als ik me herinner wat er in de gezondheidszorg weggegooid werd.
Ik kreeg voor ons vertrek van deze laatste reis meubilair van een school uit Tilburg aangeboden want het huidige meubilair was afgeschreven.
Ik heb geleerd niet te zeuren over een los liggende tegel of teveel onkruid in de straat, over politici die het niet “goed” doen, over poepzakjes en de politie die toch niets doet. Maar ik weet ook dat er een zekere mate van overorganisatie in ons landje is. Maar vergeet niet dat wij al werken we niet op het einde van de maand toch geld krijgen. En ik weet ook dat wij ons niet afvragen wat we vanavond eten. Hier zijn er legio die zich afvragen of ze vanavond eten hebben. En dan zal ik het niet hebben over de gezondheidszorg waar ik zelf mijn boterham
verdiende. Ik kan me niet herinneren dat er bij ons iemand overlijdt in de wachtkamer van de dokter omdat die zo vol zit,vanwege het feit dat eerst de kosten betaald moeten worden en wij het geld hiervoor niet hebben.
Maar ik wil het nog een keer noemen, niet blanke mensen zijn niet niet per definitie lui !!!!!
Jacintha, ik noemde haar al eerder loopt als een rode draad door ons Kenia verhaal. Zij was vanaf het begin een van de kinderen die ons heel erg opviel. Wij besloten op een bepaald moment dat we haar prive onder onze hoede zouden nemen. Voor haar zouden gaan zorgen waar mogelijk. Een eerste stap daarin was een school zoeken waar zij intern kon zijn, een boarding school dus. Dat lukte in Sega een plaatsje tussen haar woonplaats Rangala en de grens met Uganda. Ze deed het daar perfect en dat betekende dat ze door kon naar de middelbare school, maar waar ? Het werd uiteindelijk de Rangala Girl's school in haar woonplaats ook weer een boarding school maar dicht bij huis. Op zondagochtend tijdens de mis gaf haar dat de gelegenheid om haar moeder te zien. Ik zal u de leefomstandigheden van de school besparen maar zelf vertaalde ze het dikwijls als de gevangenis. Ook deze school doorliep ze ondanks veel verzuim vanwege lichamelijke problemen met succes. Nu is ze zover dat ze een opleiding tot accountant, op universitair niveau volgt in Kisumu. We hebben daar voor haar een huisje gehuurd en ingericht. Nog ruim een jaar en dan zullen we zien wat het oplevert. In ieder geval tot nu toe is het voor haar alleen maar winst het is alleen maar mee genomen met uitzicht op een goede toekomst.
Beste lezers ik hoop dat we jullie iets hebben mee kunnen geven. Bedankt voor het lezen en de reacties. En wat ons betreft.... Het is mooi geweest.
Ik nog even, bedankt lieve “fans” al waren het er maar een paar maar iedere keer brachten jullie de moed op ons wel en wee te lezen en van commentaar te voorzien en dat was leuk. Piet schreef het uiteindelijk voor onszelf als naslagwerk maar wel met de bedoeling dat iedereen die wilde met ons mee kon leven. Het was niet altijd gemakkelijk, ook deze week heb ik weer een dag gehad dat ik vijfenhalf uur met iemand in het ziekenhuis heb doorgebracht. Je moet je voor de persoon flink houden maar soms was mijn geduld op en vloekte ik in mezelf met de gedachte dat het hier gewoon een klerezooi is en de bewondering dat de mensen hier toch dat geduld op kunnen brengen zonder ook maar een zucht te laten of te klagen hun beurt afwachten, petje af voor die zieke mensen. Even nog over de hondjes, deze zijn allemaal op de plaats van bestemming afgeleverd op een na die voor de tuinman is en in mei mee naar zijn thuis in Kakamega gaat dus daar hebben we nog veel plezier aan. Moeder en zoon vermaken zich best en wij ook....
Ja inderdaad het is mooi geweest. In totaal brachten we ruim dertig maanden door in Kenia, dertig maanden gevuld met voornamelijk vrijwilligerswerk, een beperkte tijd werd in beslag genomen door het coachen van studenten van het Kellebeek college uit onze woonplaats. De basis van onze besmetting gaat nog iets verder terug. In de periode dat er verkiezingen waren in Kenia 2007 was Ilja verplicht in Nairobi te verblijven in verband met de adoptie van Raf onze kleinzoon. Die heftige periode was onze aanwezigheid in Nairobi een welkome steun in de rug en daarna begon het allemaal.
Het vrijwilligerswerk wat wij samen voor ogen hadden, was om iets met zijn tweeën te doen, zonder verdere organisatie of foundation dan ook. Die kosten geld en dat wilden wij niet. Wij wilden zelf beslissen wat we met in hoofdzaak de sponsorgelden zouden doen. Wij wilden zelf kijken of het zinvol was om ergens in te investeren en wij wilden dat niet aan iemand anders zoals een overkoepelende organisatie overladen. Zelf de regie in handen hebben vind ik wel zo fijn.
Op het Baby Home Rangala werkten we als coaches van de studenten en leerden we ook Mildred die de was voor de studenten deed en haar dochter Jacintha ( Jessy ) kennen. Deze laatste maakte een indruk op ons die de daarop volgende jaren een deel van ons leven zou gaan bepalen en nu nog, maar daarover later meer.
Omdat wij als coaches best wel veel contacten hadden met organisaties zoals scholen en ziekenhuizen en met heel veel verschillende mensen ontstond er al gauw een netwerk en kwamen wij in situaties terecht die onze aandacht trokken. Veelal waren het min of meer schrijnende leef omstandigheden van arme gezinnen. Het contrast werd extra duidelijk in de contacten met de rijkere Kenianen zoals bijvoorbeeld de dokter en het hoofd van de school. Ook het Baby Home Rangala maakte het een en ander bij ons los. Het coachen hebben we twee jaar gedaan en daarna lokte Afrika en was het virus ook op ons overgeslagen.
Wij wilden gewoon wat meer doen en zoals gezegd gingen we samen verder en gingen we elk jaar minimaal drie maanden terug naar de plaats waar we begonnen waren namelijk Panda's paradise in Kisumu. Maar hulp bieden zonder geld dat gaat niet lukken dus werd er van alles en nog wat bedacht om geld binnen te halen. In de vrienden en familie kring waren ze blijkbaar ook onder de indruk van onze verhalen en die deden ook een duit in het zakje. Binnen de atletiek vereniging THOR organiseerden sportvrienden allerlei activiteiten die de portemonnee deed vullen. Een estafette marathon, een spinning marathon en dergelijke waren activiteiten die indruk maakten. Maar inmiddels waren er velen op de hoogte van onze werkzaamheden in het verre Kenia en waren er ook grotere sponsors opgestaan die ons wilden helpen zoals bijvoorbeeld een service club in Steenbergen. Het was elke keer weer praten en uitleggen maar het blijkt dat een goed en duidelijk verhaal werkt. Vooral onze manier van werken sprak blijkbaar aan.
Onze sfeer verslagen in de lokale blaadjes zoals De Roosendaalse Bode en De Gazet inspireerden lokale ondernemers ons financieel te steunen. Een grote bron van inkomsten was ook de verkoop site Marktplaats. Vele vrienden en bekenden boden ons spullen aan om die te verkopen, de opbrengst is voor Kenia werd er dan altijd bij gezegd. Ik ken het eind bedrag niet ik heb het jammer genoeg nooit bijgehouden maar het loopt in de honderden euro's. In samenwerking met Boulanger werd een verkoop actie van bonbons opgezet. Het resultaat was verbluffend. Hadden wij het idee een honderd doosjes te verkopen het werden er uiteindelijk ruim zevenhonderd.
De opbrengst van een georganiseerd diner bracht een bedrag van meer dan zes nullen op.
Maar ook alle kleinere bedragen liepen, zo blijkt onder aan de streep flink op.
Ineke knutselde en frutselde van alles en nog wat aan elkaar. Honderden kaarten en vilten beestjes vonden hun aftrek in ruime kring. Dikwijls werden er tijdens ons verblijf in Kenia via Facebook al lokale producten verkocht.
Het gaat te ver om alle details te benoemen maar elke jaar gingen we toch met zo'n vijf a acht duizend euro richting Kenia.
Dat is voor hier een bedrag waar je mee onze manier van werken heel veel mee kunt. Om een greep uit de lange lijst te noemen.
We hebben veel kinderen geholpen naar school te gaan middels een uniform,schoenen, boeken of zelfs schoolgeld te betalen.
We hebben heel veel mensen, kinderen en volwassenen, medisch geholpen of laten helpen. Kleine en grotere ingrepen poliklinisch of een ziekenhuis opname zorgden er voor dat ze weer functioneerden. Soms waren we jammer genoeg te laat. Ineke heeft een deel van haar bestaan hier wachtend in ziekenhuizen en doktersposten doorgebracht . Verbeteringen bij mensen thuis, vooral nieuwe bedden en matrassen waren elke keer weer aan de orde. In plaats van op de grond slaapt men nu in een bed. Een nieuw dak zodat het water buiten blijft verhoogt immers het comfort.
We hebben landbouwgrond laten ontwikkelen zodat er groente gekweekt kan worden voor de kinderen van een weeshuis.
We hebben op verschillende locaties kippen geplaatst, zowel leg als slachtkippen. Uitleg hierbij is verder overbodig denk ik.
Niet onbelangrijk veel mensen hebben bij ons mee gegeten, hebben bij ons een ontbijtje genoten, fruit gegeten een pannenkoek en een eitje genoten en frisdrank gedronken. Voor ons vanzelf sprekende dingen maar hier niet, die gewoon voor onze rekening kwamen, geen sponsorgelden.
Nieuwe matrassen voor een school voor gehandicapte kinderen die daar intern leven.
Lakens en dekens voor een ziekenhuis.
Speelgoed voor kinderen in verschillende weeshuizen.
Ons grootste project is wel de Day-care, kinderdagopvang in Ugunja. Gestart met vijftien kinderen uitgegroeid tot op dit moment ongeveer vijftig. De kinderen hebben er een eigen speeltuin en krijgen er tussen de middag een eenvoudige maaltijd. In onze laatste periode hier is er een tweede klaslokaaltje waar de kinderen eenvoudig onderwijs krijgen bij gebouwd. Er zijn nu kinderbedjes zodat er gestart kan worden met de opvang van hele kleintjes.
Zo kan ik nog uren doorgaan met heel veel kleine activiteiten teveel om op te noemen.
Maar laten we niet vergeten dit was alleen mogelijk dankzij alle sponsors. Uw dus. !!!!!
Hoe wij het zelf hebben ervaren ?
Al die blije gezichten al die blije families het gaf ons steeds weer energie om door te gaan. Soms was het moeilijk om de Westerse / Nederlandse bril af te zetten. Vooral als het ging om het maken van afspraken was het dikwijls slikken geblazen.
Elk jaar probeerden we wel een weekje vakantie voor onszelf te plannen. Naar de Massai Mara, naar Turkana of een ander National park. Alleen dit jaar zat het er niet in.
Dit jaar was denk ik ook het zwaarste van alle jaren. We wisten voor vertrek dat we beperkt waren. Ineke door haar rug problemen, zij was in grote mate beperkt door de constante pijn.
Zelf was ik beperkt in het zelf dingen doen en ik ben geen stilzitter dus.... Mijn herseninfarct van een jaar geleden was daarvan de oorzaak maar dat wist van te voren maar toch.
Wat heb ik geleerd in al die jaren ?
Dat is een moeilijke vraag maar laat ik een poging wagen. In elk geval weet ik nu zeker dat wij in Nederland door en door verwend zijn en dat we toch nog over van alles lopen te zeuren om maar niet te zeggen lopen te zeiken. Niets is ons in Nederland goed genoeg. Ik spreek uit ervaring als ik me herinner wat er in de gezondheidszorg weggegooid werd.
Ik kreeg voor ons vertrek van deze laatste reis meubilair van een school uit Tilburg aangeboden want het huidige meubilair was afgeschreven.
Ik heb geleerd niet te zeuren over een los liggende tegel of teveel onkruid in de straat, over politici die het niet “goed” doen, over poepzakjes en de politie die toch niets doet. Maar ik weet ook dat er een zekere mate van overorganisatie in ons landje is. Maar vergeet niet dat wij al werken we niet op het einde van de maand toch geld krijgen. En ik weet ook dat wij ons niet afvragen wat we vanavond eten. Hier zijn er legio die zich afvragen of ze vanavond eten hebben. En dan zal ik het niet hebben over de gezondheidszorg waar ik zelf mijn boterham
verdiende. Ik kan me niet herinneren dat er bij ons iemand overlijdt in de wachtkamer van de dokter omdat die zo vol zit,vanwege het feit dat eerst de kosten betaald moeten worden en wij het geld hiervoor niet hebben.
Maar ik wil het nog een keer noemen, niet blanke mensen zijn niet niet per definitie lui !!!!!
Jacintha, ik noemde haar al eerder loopt als een rode draad door ons Kenia verhaal. Zij was vanaf het begin een van de kinderen die ons heel erg opviel. Wij besloten op een bepaald moment dat we haar prive onder onze hoede zouden nemen. Voor haar zouden gaan zorgen waar mogelijk. Een eerste stap daarin was een school zoeken waar zij intern kon zijn, een boarding school dus. Dat lukte in Sega een plaatsje tussen haar woonplaats Rangala en de grens met Uganda. Ze deed het daar perfect en dat betekende dat ze door kon naar de middelbare school, maar waar ? Het werd uiteindelijk de Rangala Girl's school in haar woonplaats ook weer een boarding school maar dicht bij huis. Op zondagochtend tijdens de mis gaf haar dat de gelegenheid om haar moeder te zien. Ik zal u de leefomstandigheden van de school besparen maar zelf vertaalde ze het dikwijls als de gevangenis. Ook deze school doorliep ze ondanks veel verzuim vanwege lichamelijke problemen met succes. Nu is ze zover dat ze een opleiding tot accountant, op universitair niveau volgt in Kisumu. We hebben daar voor haar een huisje gehuurd en ingericht. Nog ruim een jaar en dan zullen we zien wat het oplevert. In ieder geval tot nu toe is het voor haar alleen maar winst het is alleen maar mee genomen met uitzicht op een goede toekomst.
Beste lezers ik hoop dat we jullie iets hebben mee kunnen geven. Bedankt voor het lezen en de reacties. En wat ons betreft.... Het is mooi geweest.
Ik nog even, bedankt lieve “fans” al waren het er maar een paar maar iedere keer brachten jullie de moed op ons wel en wee te lezen en van commentaar te voorzien en dat was leuk. Piet schreef het uiteindelijk voor onszelf als naslagwerk maar wel met de bedoeling dat iedereen die wilde met ons mee kon leven. Het was niet altijd gemakkelijk, ook deze week heb ik weer een dag gehad dat ik vijfenhalf uur met iemand in het ziekenhuis heb doorgebracht. Je moet je voor de persoon flink houden maar soms was mijn geduld op en vloekte ik in mezelf met de gedachte dat het hier gewoon een klerezooi is en de bewondering dat de mensen hier toch dat geduld op kunnen brengen zonder ook maar een zucht te laten of te klagen hun beurt afwachten, petje af voor die zieke mensen. Even nog over de hondjes, deze zijn allemaal op de plaats van bestemming afgeleverd op een na die voor de tuinman is en in mei mee naar zijn thuis in Kakamega gaat dus daar hebben we nog veel plezier aan. Moeder en zoon vermaken zich best en wij ook....
-
06 April 2019 - 10:56
Elise:
Jullie kunnen terugkijken op een hele mooi tijd met veel UPS and downs, alles zit uiteindelijk toch in je gedachten en dat pakt niemand meer van je af.
Trots op jullie hoor en ik denk dat jullie er heus nog wel eens terug naar toe gaan maar dan op vakantie.
Tot over een paar dagen xxxxxxx
Elise -
06 April 2019 - 12:08
Marga:
Hallo Piet en Ineke,
Wat een levensverhaal zeg.
Tien keer Kenia. Alle plaatjes en praatjes en belevenissen. Wat een verrijking in zoveel levens. Ook dat van jullie.
Maar de laatste keer, dat geloof ik niet. Heerlijk overwinteren lijkt me prima daar.
Geniet nog de laatste daagjes. -
06 April 2019 - 16:09
Anneriet:
Bedankt Piet en Ineke, het was weer genieten.
Tot over een paar dagen -
06 April 2019 - 16:13
Anneriet:
Bedankt Piet en Ineke, het was weer genieten.
Tot over een paar dagen -
06 April 2019 - 18:45
Nina:
Hoi,
Wat een leuke verslagen waren het! En jeejtje wat hebben jullie daar veel gedaan! Wat zullen ze jullie dankbaar zijn daar in Kenia!
Petje af hoor voor jullie fantastische inzet!
Groetjes,
Nina
-
07 April 2019 - 11:32
Marita Castenmiller:
Petje af hoor voor jullie enorme inzet en toewijding aan Kenia en de bewoners. Een topprestatie die niet zo maar te evenaren valt. Jullie hebben er van genoten, hard gewerkt en gedaan wat in jullie vermogen lag. Nu is het tijd voor andere dingen en ik hoop dat jullie daar samen ook nog lang van mogen genieten.
Liefs Marita -
07 April 2019 - 20:21
Peter En Adje:
Lieve Piet en Ineke
Wat kunnen jullie trots zijn op jezelf. Wat een energie hebben jullie in de Kenia-projecten gestopt. Het was zeker erg zwaar, maar jullie hebben zoveel blijdschap gegeven. Kom lekker terug naar het goed geregelde landje en koester de herinneringen. Dikke kus Peter en Adje -
08 April 2019 - 01:44
Rikie:
Lieve Piet en Ineke,
Wat hebben jullie veel gedaan!
Zoveel initiatieven, zoveel ideeën; zoveel werk verzet.
Ook als jullie in Nederland waren, werd er nagedacht over wat je weer kon doen als je terug was in Kenia.
Een bijzondere prestatie!
We gaan jullie gauw weer zien; de zomer tegemoet en terugkijken op al die mooie herinneringen die jullie gecreëerd hebben.
Lieve groeten, Jan en Rikie
-
08 April 2019 - 16:01
Betsyw:
Wat jullie daar allemaal gedaan hebben is echt heeeeeeel veeeeeel, daar kunnen jullie trots op zijn. De mensen daar zullen jullie nooit vergeten al is het alleen al door de baby,s die jullie namen hebben gekregen! De herinneringen neemt niemand jullie af en gelukkig hebben jullie de foto’s nog. -
09 April 2019 - 06:04
Ton Jacobs:
Dag Piet en Ineke,
Gelukkig kennen wij een groot deel van jullie verhaal en geschiedenis. We hebben meegeleefd en blijven meeleven zeker ook wanneer jullie weer terug zijn. Wij kijken dan uit naar jullie verhalen, wel en wee!
Zoals ik al eerder schreef heeft elk afscheid twee kanten: trots op wat jullie deden en konden doen maar ook iets treurigs....
Hele goede reis naar HUIS!!!
Tot binnenkort
Hartelijke groeten van Ton en Irene -
11 April 2019 - 12:26
Henny Jacobs:
Hallo Piet en Inneke
Wat gaat de tijd toch snel voorbij en komen jullie alweer naar huis ik vond het leuk en interessant om jullie verhalen te lezen en wat hebben wij het toch goed als je jullie verhalen leest.Jullie zullen vast met veel plezier en trots terug denken voor wat jullie daar voor de mensen hebben betekend.
Goede reis terug en Inneke ik zie je weer snel in het inloophuis.
Gr Henny
-
16 April 2019 - 19:48
CoMu:
Dag Piet en Ineke, mooie tijd geweest. Ook ik was meerdere malen met jullie tegelijk in Kenia, in Pandas Paradise. Ook ik heb vaak s' morgens ontbijtje met n eitje en natuurlijk n bakje koffie bij jullie genoten. (Maar je weet he in Kenia geen koffie drinken he, want dan..... Hahaha) Tot binnenkort ergens. Praten we lekker bij. Lieve groetjes en to snel. Dikke kuzzzzz
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
